ПЕРШЫ ПЕРЫЯД:
Адмаўленне ад мыслення і паводзінаў,
нязгодных з Евангеллем.
Вырачэнне духа гэтага свету.
Самавыхаваўчая праца
першых дванаццаці дзён заключаецца ў тым, каб адкрыць у сабе і адмовіцца ад
мыслення і паводзінаў, нязгодных з Евангеллем. Прынцыпы, якія пярэчаць
Евангеллю, не вучаць граху адкрыта, але адносяцца да яго як да нечага
абыякавага і не маючага ніякіх наступстваў. На працягу гэтых дзён асаблівым
чынам змагаемся з нашым самалюбствам,
стараемся быць добрымі да кожнага чалавека.
1. Мысленне,
нязгоднае з Евангеллем.
Малітва:
Прыйдзі,
Стварыцель Дух Святы, наведай вернікаў сваіх,
Напоўні
ласкай з вышыні сэрцы, што створаны Табой.
Названы Суцяшыцелем, Ты — найвышэйшы
Бога дар,
Жыцця крыніца і любоў, і узмацненне
нашых душ.
Ты
спасылаеш сем дароў, бо маеш сілу ад Айца.
Праз
Сына абяцаны нам, Ты мноствам моваў
прамаўляў.
Сваёю ласкай асвяці сэрцы і розум
нашыя,
І сэрцы нам аздараві, і нашы цноты
узмацняй.
Ты
злога духа адгані і супакоем адары,
Заўсёды
за сабой вядзі і прабачэнне грэшным дай.
Дай праз Цябе Айца пазнаць і шлях да Сына
пакажы.
Ты — Дух любові іх дваіх, верым Табе ва
ўсе часы.
Богу
Айцу хвала заўжды і Сыну ўваскрэсламу.
Суцяшыцелю,
Табе хвала на вечныя вякі. Амэн.
a) Мысленне і паводзіны,
якія вельмі адрозніваюцца ад евангельскага духа любові, Святое Пісанне называе “мудрасцю
свету”.
b) Каб пазнаць мудрасць
Бога, думку Божую ў сутнасці і вартасці нашага жыцця, трэба добра пазнаць
Евангелле. У ім Хрыстос прамаўляе да нас і дзейнічае для нас. Словамі і
прыкладамі жыцця вучыць нас, выхоўвае і вядзе.
c) Ці ёсць у мяне Евангелле? Ці часта я яго
чытаю? Ці чытаю з верай і любоўю, з прагненнем пазнаць Езуса?
З прагненнем зачэрпнуць парады для фармавання майго жыцця на Яго падабенства?
d) Марыя, Маці мая, навучы
мяне чытаць і перажываць Евангелле з такім настроем, з якім Ты перажывала
кожную хвіліну жыцця Твайго Сына. Дай мне моц стаць падобным, як Ты, да Езуса
Хрыста.
Чытанне:
Ян 6, 69: "Мы паверылі і спазналі, што Ты – Хрыстос, Сын Бога Жывога”.
Т. Кэмпійскі
“Следам за Хрыстом”:
кн. I, раздз. III “Аб навуцы праўды”:
1. Шчаслівы, каго вучыць
сама Праўда, не знакамі і не словамі, што мінаюць, а так, як ёсць, сама праз
сябе. Нашая думка і нашае пачуццё часта нас падманваюць і мала бачаць.
Пашто хітрыя доследы ад таемных і
незразумелых рэчах, калі нас ня будуць вінаваціць на судзе за тое, што ня
ведалі? Дужа нямудра, што закінуўшы карыснае і неабходнае, ганяемся за цікаўным
і шкодным; вочы маем ды ня бачым.
2. Што нам да ўсялякіх
родаў і гатункаў? Да каго прамаўляе вечнае Слова, той вольны ад многіх
размыслаў. З аднаго Слова ўсё і адно кажа: “З гэтага ёсць Пачатак, што і да нас
гаворыць” (Ян 8, 25).
Без яго ніхто добра ані
разумее, ані асудзіць, як трэба. Каму ўжо ёсць у вадным і хто ўсё да аднаго
зводзіць і ўсё ў вадным бачыць – той не зварухнецца ў сэрцы і спакойна будзе
прабываць у Богу.
О Боская Праўда! Дазволь,
няхай я буду адно з Табою ў вечнай любові. Прыкра мне часта многа чытаць і
слухаць, бо ў Табе ўсё, чаго хачу і пажадаю. Няхай замаўчаць усе творы перад
воблікам Тваім – Та адзін гавары да мяне”
3. Чым болей мае хто ў
сабе еднасці і духова прасцейшы, тым большыя і вышэйшыя рэчы лёгка зразумее, бо
святло зразумення з гары атрымае. Чысты, просты і сталы дух не расцярушваецца
сярод многіх спраў, бо ўсё робіць дзеля хвалы Боскае і стараецца быць спакойным
і вольным ад усякага асабістага клопату.
Бо што ж найбольш цябе
спыньвае
і муча, як не надмернае пажаданне твайго сэрца? Добры ды пабожны чалавек
пачаткова ў самым сабе размяркуе тыя справы, якія рабіць збіраецца.
І не пацягнуць яны яго да
пажаданняў нягоднага нахілу, але датарнуе ён іх да суду свайго здаровага
розуму. І чыя ж барацьба цяжэйшая, як не таго, хто імкнецца перамагчы самога
сябе! І гэта павінна быць нашым жаданнем: - змагацца з самым сабой, кожны дзень
рабіцца дужэйшым над сабою і хоць крыху стацца лепшым.
4. Усякая дасканаласць у
гэтым жыцці мае ў сабе якуюсь недасканаласць і таму ўсе доследы нашыя не абходзяцца бяз цені. Пакорная свядомасць сябе больш пэўны шлях да Бога, чым
найглыбейшыя доследы навуковыя. Ня трэба ганіць ані навукі, ані якога-небудзь
звычайнага пазнання аб рэчах, якія самі па сабе ёсць добрыя, бо яны ад Бога,
аднак лепш заўсёды – чыстае сумленне ды цнотнае жыццё. Таму, аднак, што многія
імкнуцца больш ведаць, як добра жыць – часта блудзяць і мала або зусім не
прыносяць карысці.
5. О, каб людзі столькі
ўжывалі стараннасці дзеля выкарэньвання дрэнных звычак і гадавання цнотаў,
сколькі яе ўжываюць дзеля зусім пустых пытанняў, - не было б столькі зла і
згаршэння ў народзе і такой расслабленасці ў дамох законных. Бо сапраўды, калі
прыйдзе судны дзень, ня будуць пытацца, як добра мы казалі, але ці пабожна
жылі.
Скажы мне – дзе цяпер усе
тыя валадары і вучоныя, якіх ты добра знаў, калі яны жылі і квітнелі ў навуках?
Ужо іхнія месцы займаюць іншыя і ня ведаю, ці хто падумае аб іх. Калі жылі, дык
выглядала, што яны нешта значаць, а цяпер маўчаць ужо аб іх.
6. О, як хутка мінае слава
свету! Калі б іхняе жыццё было дастасавана да іх мудрасці, тады іх труды і
навукі былі б ім карысныя. Як многа гіне дзеля пустой навукі на свеце, калі
мала стараюцца аб службе Богу! І таму, што больш жадаюць быць вялікімі, чымся
пакорнымі – “расцярушваюцца ў думках
сваіх” (Рым 1, 21).
Сапраўды вялікі, хто мае
любоў вялікую. Сапраўды вялікі, хто сябе малым лічыць, а ўсю славу свету за
нішто мае. Сапраўды разумны, хто ўсё “прыземнае
за смецце ўважае, каб выслужыць сабе Хрыста” (Флп 3, 8).
А сапраўды
вучоны, хто спаўняе волю Бога, а сваёй волі выракаецца.
