Малітва:
Прыйдзі,
Стварыцель Дух Святы, наведай вернікаў сваіх,
Напоўні
ласкай з вышыні сэрцы, што створаны Табой.
Названы Суцяшыцелем, Ты — найвышэйшы
Бога дар,
Жыцця крыніца і любоў, і узмацненне
нашых душ.
Ты
спасылаеш сем дароў, бо маеш сілу ад Айца.
Праз
Сына абяцаны нам, Ты мноствам моваў
прамаўляў.
Сваёю ласкай асвяці сэрцы і розум
нашыя,
І сэрцы нам аздараві, і нашы цноты
узмацняй.
Ты
злога духа адгані і супакоем адары,
Заўсёды
за сабой вядзі і прабачэнне грэшным дай.
Дай праз Цябе Айца пазнаць і шлях да Сына
пакажы.
Ты — Дух любові іх дваіх, верым Табе ва
ўсе часы.
Богу
Айцу хвала заўжды і Сыну ўваскрэсламу.
Суцяшыцелю,
Табе хвала на вечныя вякі. Амэн.
а) Рэкорды ў кожнай галіне – вось,
што прываблівае людзей. Важныя грошы і поспех. Хто думае пра здароўе і жыцё
сваёй душы?
b) Хрыстос меў іншую
герархію каштоўнасцяў. "Шукайце найперш Валадарства Божага і
справядлівасці Ягонай, а гэта ўсё дадасца вам" (Мц 6, 33). "Не можаце
служыць Богу і мамоне" (Лк 16, 13). Божыя міліянеры – гэта рэкардсмены
любові да бліжняга і асабістай ахвяры.
c) Што я стаўлю на першае
месца: маё цела ці душу? Ці не перабольшваю ў клопаце аб сваім целе, можа нават
шкодзячы сваёй душы? Што я цаню больш: свае ўнутраныя даброты (ласку, цноту...)
або вонкавыя даброты (грошы, знешні выгляд...)? Ці з'яўляюся нявольнікам сваіх
матэрыяльных клопатаў? Ці магу надаць грашам іх сапраўдную вартасць? Ці гатовы
я лепш прыняць матэрыяльную страту і фізічнае цярпенне, чым учыніць грэх? Згаджаючыся
на матэрыяльныя страты і цярпенні, ці змагу я з гэтага выцягнуць духоўную
карысць?
d) Марыя, Ты перш за ўсё
прагнула Божага Валадарства, гэта значыць панавання волі Божай у Сваім Сэрцы і
ў сэрцах усіх людзей. Навучы мяне ставіць на першае месца тое, што мае
сапраўдную вартасць, тое, чаму Хрыстос навучае ў Евангеллі.
Чытанне:
Мц
6, 24-34:
"Ніхто не можа служыць двум гаспадарам. Бо ці аднаго будзе ненавідзець, а
другога любіць; ці аднаго будзе трымацца, а другім пагарджаць. Не можаце служыць
Богу і мамоне. Таму кажу вам: не турбуйцеся аб жыцці вашым, што есці і што
піць, ні аб целе вашым, у што апрануцца. Ці ж не большае жыццё за ежу, а цела –
за вопратку? Паглядзіце на птушак
нябесных: яны ні сеюць, ні жнуць,
ні збіраюць у засекі, і Айцец ваш Нябесны корміць іх. Ці ж вы не больш
вартыя за іх? І хто з вас, турбуючыся, можа дадаць да свайго росту хоць адзін
локаць? І аб вопратцы навошта турбуецеся? Паглядзіце на палявыя лілеі, як яны
растуць: ні працуюць, ні прадуць. Кажу вам, што нават Саламон ва ўсёй славе
сваёй не апранаўся так, як адна з іх. Калі ж палявую траву, якая сёння ёсць, а
заўтра будзе кінута ў печ, Бог так апранае, ці не намнога больш вас,
малаверныя? Таму не турбуйцеся і не кажыце: “Што нам есці?” або: “Што піць?” або: “У што апрануцца?” Бо ўсяго
гэтага шукаюць язычнікі. А ваш Айцец Нябесны ведае, што вы маеце патрэбу ва
ўсім гэтым. Шукайце найперш Валадарства Божага і справядлівасці Ягонай, а гэта
ўсё дадасца вам. Таму не турбуйцеся аб заўтрашнім дні, бо заўтрашні дзень
патурбуецца сам за сябе. Хопіць кожнаму дню свайго клопату.
Т.
Кэмпійскі “Следам за Хрыстом: кн. III, раздз. LIII "Ласка Божая не
сыходзіць на тых, каму да спадобы зямныя рэчы":
1. Сыне, вялікая цана
ласкі маёй і ня годзіцца яна з пабочнымі справамі ды з пацехамі зямнымі. І таму
адкінуць трэба ўсе запыны ласкі, калі хочаш карыстацца яе прысутнасцю. Шукай
зацішнага куточка, няхай будзе табе мілаю самота, ня шукай з нікім гутарак, а
хутчэй да Бога пабожна маліся, каб даў Ён табе пакутнае сэрца ды чыстае
сумленне. Няхай свет будзе табе нічым, а служба Богу няхай будзе табе справай
найважнейшай. Бо немагчыма адначасна мне служаць і мець спадобу ў рэчах хутка мінаючых.
Ад знаёмых і мілых сэрцу ды ад усякага клопату ад дачаснасці няхай будзе дух
твой вольны. Багаслаўлёны Апостал Пётра кажа, што верным слугам Хрыста трымацца
трэба на свеце, як вандроўнікам і пілігрымам.
2. О, з якою ж вераю
паміраць будзе той, каго свет нічым ня звязвае. Нядужы розум аднак ня ўцяміць,
як можна мець сэрца так аддзеленае ад усяго, а чалавек цялесны не спазнае
свабоды ўнутранага чалавека. Аднак, калі хто сапраўды хоча быць духовым, трэба
яму зрачыся і далёкіх, і блізкіх, і нікога больш не сцерагчыся, як сябе самога.
Калі сябе зусім пераможаш, усім іншым лёгка завалодаеш. Найвялікшая перамога –
гэта перамагчы сябе самога. Бо, калі хто сабою гэтак завалодаў, што
пачуццёвасць розуму, а розум ува ўсім мне паслухмяны – той сапраўды пераможца
сябе і пан над усянюткім светам.
3. Калі імкнешся трапіць
гэтак высока, трэба мужна пачаць і сякеру да карэнняў прылажыць, каб вырваць ды
выкінуць далёка скрытае, грэшнае самалюбства і нахіл да асабістага і
пачуццёвага дабра. Ад таго, што чалавек грэшна самога сябе любіць, залежыць
амаль усё тое, што перамагчы і выкараніць трэба; дык гэтую загану, гэтае
галоўнае зло перамогшы і падбіўшы, настане ў душы вялікі супакой і цішыня
заўсёдная. Але мала ёсць такіх, каторыя стараюцца цалкам высвабадзіцца ад сваіх
нахілаў і памерці самым сабе, і таму людзі звычайна бываюць расцярушаны ў сабе
самых ды ня патрапяць падняцца над сябе духам. А таму, хто імкнецца верна Мяне
наследаваць, трэба абавязкова, каб усе благія ды грэшныя ўчуцці свае замарыў ды
не любіў нікога зашмат зямной любоўю.
